پارادایم آینده نگری

آینده نگری به معنای تبیین و پیش بینی روندهای آینده است. آینده نگری، فرآیند منظم، مشارکتی، و گردآورنده ادراک هایی برای آینده است که چشم اندازی میان مدت تا بلند مدت را با هدف تصمیم گیری به روز و آمادگی اقدامات مشترک فراهم می آورد.

پاردایم های اصلی آینده نگری

  • پاردایم اکتشافی: که در آن آینده، نتیجه علت و معلولی گذشته است و نوعی جبرگرایی پنهان در آن وجود دارد. نتیجه این نگاه، آینده ای محتوم و ثابت است که تاریخ مطابق با قوانین خود، حال را به آن آینده ای وصل می کند که انسان صرفا ناظر بیرونی است و فقط می تواند به کشف آن آینده محتوم بپردازد. این پاردایم مبتنی بر پیش بینی که عمدتا مبتنی بر تحلیل روندهای گذشته و ادامه آن در سالهای آتی است، می باشد.
  • پاردایم هنجاری: که در آن انسان معمار ساخت آینده است. در این پاردایم انسان با طیف وسیعی از آینده ها شامل آینده های ممکن (وقوع حتمی)، محتمل (با فراهم آوردن سازو کارهایی احتمال وقوع آن هست)، مطلوب (با برنامه ریزی دقیق می توان عملی ساخت) و آرمانی (با اهداف متعالی مطابقت دارد) روبه رو ست که رسیدن به هر کدام به سطح و کیفیت خواسته انسان و امکانات فراهم آمده بستگی دارد. در این پارادایم بر خلاف پارادایم اکتشافی، جبرگرایی پنهان وجود ندارد بلکه انسان مختار است مسیر زندگی خود را انتخاب کند ولی با سه سوال روبه روست: وضوع کدام آینده ممکن، کدام محتمل و کدام مطلوب است؟

 

مطلب پیشنهادی

مـدیـریـت بـحـران

مدیریت در واقع هنر استفاده از منابع موجود برای نیل به هدفهای مطلوب با حداکثر …