سبک های رهبری و سرپرستی

به طور کلی می توان سبک های رهبری را به چند دسته کلی تقسیم نمود که عبارتند از:

  1. سبک استبدادی و اتوکراتیک: قدرت خود را از منابعی مثل مقام، دانش، زور یا توانایی تشویق و تنبیه می گیرد و این قدرت را به عنوان یک اصل یا روش برای انجام امور به کار می برد. چارچوب کار زیردستانش را (بر پایه تئوری ها) خودش تعیین می کند و تقاضای او اطاعت بی چون و چرای پیروان می باشد.
  2. سبک بوراتیک: مثل رهبر اقتدار گرا به پیروان می گوید که برای چه و چگونه کار کنند اما پایه ی همه دستورات او فقط سیاست ها، روش ها و دستورالعمل های سازمانی است.
  3. سبک دیپلماتیک: از هنر خود برای متقاعد کردن افراد استفاده می کند. اگر چه عینا قدرت رهبر اقتدارگرا را دارد اما با متقاعد کردن و از طریق برانگیختن افراد عمل می نماید.
  4. سبک دموکراتیک و مشارکتی: افراد را به شرکت در تصمیم گیری ها، سیاست گذاری ها و تعیین روش های اجرایی، برای زمینه ای محدود و یا گسترده دعوت می نماید.
  5. سبک آزادمنش یا رهبری لجام گسیخته: برای پیروان خود هدف را مشخص کرده و عوامل آن مثل سیاست ها، زمان و بودجه را هم تعیین می کند و سپس آن ها را بدون هدایت و کنترل رها می سازد مگر آنکه خود پیروان تقاضای کنترل کنند.

با ارائه تئوری اقتضایی، گام بلندی در جهت تئوری های صفات مفید رهبری برداشته شد و بر این نکته تاکید گردید که در شرایط مختلف سبک های گوناگون رهبری و مدیریت می تواند مفید و موثر باشد. به عنوان مثال تحقیقات فیدلر به دو نوع سبک مدیریت انسان مدار و وظیفه مدار در چارچوب اقتضایی اشاره دارد. یا تئوری اقتضایی کنت و بلانچارد در پی یافتن بهترین شیوه سازگاری میان رهبر یا مدیر با گروه تحت سرپرستی خود می باشد که میزان آمادگی و بلوغ افراد برای عملکرد سازمانی را با نوع مناسب رهبری پیوند زده است. از نظریه های دیگر می توان به رهبری تحول گرا در مقابل رهبری تعاملی اشاره نمود.

 

 

منبع: کتاب اصول سرپرستی سازمان، رسول موسویان

مطلب پیشنهادی

راهنمای عملی برای ارتباط میان افراد

راهنمای عملی برای ارتباط میان افراد   راهنمای گوش دادن صحیح به گوینده نگاه کنید. …