هزینه استهلاک / ذخیره استهلاک

دارایی های ثابت با گذشت زمان و با استفاده، دچار فرسایش و کهنگی و فرسودگی و نابابی ناشی از استفاده خواهند شد و به تدریج فایده خود را از لحاظ انجام دادن عملیات یک موسسه از دست می دهند. حسابداری سعی می کند این کاهش فایده رسانی داراییهای ثابت را به روش معقول و منطقی محاسبه کند که به آن هزینه استهلاک می گویند.

استهلاک: سرشکن کردن و تخصیص دادن بهای تمام شده دارایی ثابت به طریقی معقول و منظم به دوره ی استفاده از آن است.

بهای تمام شده دارایی ثابت: عبارت است از بهای خرید یا ساخت یک دارایی و مخارجی که برای نصب و آماده سازی آن انجام می شود.

عمر مفید دارایی: مدتی که انتظار می رود یک قلم دارایی ثابت مورد استفاده واقع شود و یا مقدار یا تعداد محصولی است که بتوان با استفاده از آن دارایی به دست آورد.

ارزش اسقاط: مبلغی است که پیش بینی می شود از فروش دارایی ثابت در پایان عمر مفید آن حاصل آید.

هزینه استهلاک نیز مانند هر حساب هزینه دیگری ماهیت بدهکار دارد و در حسابداری جزء هزینه های عملیاتی محسوب می شود. هزینه استهلاک را معمولا در پایان هر سال برای دارایی ها منظور و درحسابها ثبت می کنند. همیشه برای هر حساب هزینه استهلاک، یک حساب استهلاک انباشته که ماهیت بستانکار دارد، طرف حساب می باشد. بر خلاف حساب هزینه استهلاک که یک حساب موقت است، حساب استهلاک انباشته یک حساب دائمی است و سال به سال معادل هزینه استهلاک سالانه تا استهلاک کامل دارایی ثابت، افزایش می یابد. ضمنا در ترازنامه، حساب استهلاک انباشته به صورت یک رقم منفی (کاهنده) از حساب دارایی ثابت مربوطه کسرمی گردد و در انواع موسسات خدماتی، بازرگانی و یا تولیدی به همین منوال عمل می کند.

بنابراین:

توضیح:

هزینه استهلاک جز هزینه های عملیاتی است اما متناسب با نوع مصرف؛ میتواند سربار مستقیم یا غیرمستقیم باشد و یا به عنوان هزینه های اداری تشکیلاتی و فروش منظور گردد.

 

 

منبع: کتاب حسابداری مالی مقدماتی، شهرام روزبهانی

تالار گفتگوی تخصصی حسابداری

مطلب پیشنهادی

گزارش حسابرسان

گزارش حسابرس محصول نهایی حسابرسی در رابطه با حسابرسی صورت های مالی یک واحد مورد …